سالیان سال بگذرد تا نهالی ریشه بدواند، در دل زمین، زمینی که معبد گناهکاران است، و خدایی که تنها نظاره گر است، و آسمانی که هر جنبنده ی زمینی را پس می زند. سالیان سال طول می کشد تا دستی دراز شود، میوه ای را بچیند، این تکرار مکررات هر روز کسل کننده تر می شود، هر روز آغازی پایان می شود و پایانی آغاز، سرنوشتِ یکسان از انسانی به انسان دیگر منتقل می شود، و مایی که در پی خوشبختی می گردیم... گیر کرده در این چرخه ی معیوب، به خداوند ایمان می آوریم، به نبودش ایمان می آوریم و در آخر به پوچی ایمان می آوریم، تا اینگونه درد بودن را کمتر کنیم، و هر بار شکستی پیروزی تلقی می شود ، و هر پیروزی شکست...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر