۹۲: کارهایت را نیمه تمام نگذار!

انسان سرآمد همه ی پوچی هاست، تاوان گناهی نابخشودنی که گناهکارش همچنان به او امید دارد، به پوچی دلبسته است، به نیستی چشم دوخته تا هستی مورد انتظارش از آن تراوش کند...
پشت بامی نبود اگر آسمانی نبود، آسمانی نبود اگر ستاره ای نبود، گناهی نبود اگر گناهکاری نبود، و این علت و معلول ها این سوال و جواب ها بی دلیل میشوند وقتی تو بی تفاوت از کنارشان می گذری، بی اختیار جبری ستودنی را بر هر آنچه که تو را محدود می کند وارد می کنی، و این ارزشمند است... این سقوط عامرانه ارزشمند است در دنیایی که هیچ ارزش ندارد...