سفید و سیاه ، تاریکی و روشنایی، همه اینا پس لرزه های دنیای پر از تضاد است، دنیایی که جبهه بندی می کند، یک طرف را حق و طرفی را باطل می پندارد. دنیایی که پوچی را خلق کرده و آنرا با سادگی پیوند زده تا هر زرق و برق فریبنده ای را مقدس جلوه دهد. منطقِ تضاد را در دل هر جنبنده ای نهادینه کرده تا دشمنی و نفاق سرگرمی این روزهایش باشد. دنیایی که قدرتش را مدیون تفرقه است مدیون تضاد های پیش پا افتاده ای که بسترساز جنگ های پیچیده شده. گویی حرف ها ، کلمات ، جمله ها و سخنرانی ها ، بی معنی می‌شوند وقتی از تضادها صحبتی نشود، دیگر کسی به داشته هایش قانع نیست، دیگر کسی به صدای هماهنگ طبیعت اهمیتی نمیدهد، همه به دنبال ناکوک‌ترین ساز می گردند. دیگر کسی به سادگی اهمیت نمیدهد.
