۱۰۰: سلام مرا به عروس دریایی برسان

شب بازوان قدرتمند خداوند است ، آنگاه گسترانیده شود ، و همه چیز و همه کس را در هم ادغام کند، و پی در پی بیاید و برود، بیاید و برود، بیاید و...
شب چنان حیله گرانه ماه مهتابی را بر من و تو تحمیل کند، آنگاه فریبانه در شب چهاردهم محو شویم،  تو بنگر به آن ماه، من به تو ، تو به ماه ، من به تو و...
سخت می گیرد خداوند، ، سخت می گیرد که شب را خلق می کند و میمیراند، بر آسمان سخت می گیرد ، بر زمین بر درختان ، بر خودش ، هر نوع جنبنده ای را خلق می کند و می میراند، سخت نگیر...!
ماه که خود را در دریا می بیند، باورمند می پندارد که زیباست و خداوند زیبایی ها را دوست دارد، پس هراسی از غرق شدن نیست، به ناگاه بازوان قدرتمند ، زیبایی ماه را چرکی می کند ، و آن دم که نور از ستاره زرد درگاهش تابانده شود، ماه در اعماق دریا آرمیده است...