راست است می گویند عشق لایتنهایی است. مرگ هم لایتنایی است و تمام زندگی و انسان و خدا...
جهان معجونی از لایتنهایی هاست که من و تو را محسور خودش کرده است. مسموم کرده است به مثابه ی افیون زده ی آواره ای هستیم در منجلاب کاسه ی جهان تا کمی از معجونش بمکیم. ما سراسیمه به خود می آییم و دوباره سِر می شویم جستجو می کنیم جستجو برای هیچ برای هر لایتنهایی گوه زده ی درون کاسه اش . در پی عشق می گردیم ، در پی خدا ، در پی زندگی ، در پی انسانی و در آخر در انتظار مرگ می میریم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر